Για κάποιο χρονικό διάστημα, οι πολιτικές ορισμένων κυβερνήσεων αποκτούν πλεονέκτημα σε ορισμένες πτυχές των τηλεπικοινωνιών που μέχρι τώρα ήταν ξένες για αυτές. Από τη μία πλευρά βρίσκουμε τη Ρωσία και την Κίνα, χώρες που έχουν εκδώσει έναν νέο νόμο που υποχρεώνει τους παρόχους υπηρεσιών Διαδικτύου να αποθηκεύουν τα δεδομένα των χρηστών τους σε τοπικούς διακομιστές, προκειμένου να έχουν πρόσβαση με απλούστερο τρόπο, δεν βρίσκουμε άλλη δικαιολογία. Από την άλλη πλευρά, βρίσκουμε χώρες όπως η Ινδία ή η Ινδονησία, οι οποίες υποχρεώνουν τους κατασκευαστές smartphone να διασφαλίζουν ότι το 30% των προϊόντων που πωλούνται από την εταιρεία έχουν κατασκευαστεί στη χώρα.
Για τους περισσότερους κατασκευαστές, αυτό δεν είναι πρόβλημα, επειδή δεν δημιουργούν τα δικά τους καταστήματα, αλλά η Apple το κάνει και κανένα από τα προϊόντα της δεν κατασκευάζεται σε αυτές τις χώρες. Στην Ινδία έχει αναβληθεί αφού επενδύσει σε ένα κέντρο έρευνας και ανάπτυξης και έναν επιταχυντή εφαρμογών που σύντομα θα ανοίξει τις πόρτες του στην Ινδία. Στην Ινδονησία, ωστόσο, το πρόβλημα της Apple να μπορεί να πουλήσει το iPhone είναι ότι από την 1η Ιανουαρίου, Το 30% των εξαρτημάτων, είτε λογισμικού είτε υλικού, πρέπει να έχουν σχεδιαστεί ή κατασκευαστεί στη χώρα.
Αλλά όπως στην Ινδία, υπάρχει η επενδυτική οδός. Η εταιρεία που εδρεύει στο Cupertino μόλις υπέγραψε συμφωνία με την κυβέρνηση της Ινδονησίας για την κατασκευή κέντρου Ε & Α στη χώρα τα επόμενα τρία χρόνια. ένα κέντρο που θα κοστίσει περίπου 44 εκατομμύρια δολάρια και που ανοίγει τις πόρτες στην εταιρεία για να μπορέσετε να ξεκινήσετε ήσυχα την πώληση του iPhone και άλλων προϊόντων, προϊόντων που κατασκευάζονται εξ ολοκλήρου στην Κίνα. Η Ινδονησία είναι η τέταρτη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο με 260 εκατομμύρια κατοίκους, μετά την Κίνα, την Ινδία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεν καταλαβαίνω καλά αυτά τα νέα. Στην Τζακάρτα, το Iphone πωλείται εδώ και χρόνια.