भौतिकशास्त्रज्ञ वस्तूंवर प्रकाश टाकणार्‍या शक्तीची गणना करण्यास सक्षम असतात

बर्‍याच काळापासून, 150 वर्षापूर्वी असे काहीतरी आपल्या वैज्ञानिकांना माहित आहे ज्याशी संवाद साधतो त्या विषयावर प्रकाश दबाव आणतो. दुर्दैवाने आणि वरवर पाहता, हे असे अधिकृतपणे प्रकाशित केले गेले आहे, आत्तापर्यंत आम्हाला अशी शक्ती माहित नाही की कोणत्या शक्तीने आपण हे शक्ती मोजू शकतो.

या सर्व संशोधनामागील अडचण अशी आहे की अशा फोटोनमध्ये वस्तुमान नसते, परंतु त्याला गती मिळते आणि जसे आपण विचार करत आहात, ही गती आपल्याशी ज्या वस्तूशी संवाद साधते त्याच्यावर जोर देते. जर्मन खगोलशास्त्रज्ञ आणि गणितज्ञ जोहान्स केपलर यांनी 1619 च्या सुमारास ही गृहीतक रचली होती.

प्रकाशात पडणा .्या दबावाविषयी बोलणार्‍या कॅप्लरने प्रथम होते

थोड्या अधिक तपशीलात जाणे, विशेषत: जर आपल्याला या सिद्धांताचा सल्ला घ्यायचा असेल तर तो ग्रंथात तयार केला आहे कॉमेटीद्वारे आणि त्याच जोहान्सचे आभार म्हणून केप्लर दबाव टाकत असताना सूर्यप्रकाशाचे कारण काय आहे हे समजावून सांगण्यास सक्षम होते, की कोणत्याही धूमकेतूची शेपटी नेहमीच सूर्याच्या स्थानापासून दूर सरकते.

विशेष म्हणजे, स्कॉटलंडचे भौतिकशास्त्रज्ञ जेम्स क्लार्क मॅक्सवेल यांनी १ 1873 until पर्यंत रचना केली होती विद्युत आणि चुंबकत्वाचा एक ग्रंथ हे आवेगांमुळे होते. त्यांच्या अभ्यासात असे गृहित धरले गेले होते प्रकाश हा इलेक्ट्रोमॅग्नेटिक रेडिएशनचा एक प्रकार असावा जो वेगवान आणि दबाव आणतो. तपशील म्हणून, आपल्याला सांगा की हे काम आइनस्टाईनच्या नंतरच्या सापेक्षतेच्या कार्यासाठी मूलभूत आधार म्हणून काम करते.

अभियंता म्हणून अलीकडेच टिप्पणी केली केनेथ चाऊ ब्रिटिश कोलंबिया (कॅनडा) विद्यापीठाच्या ओकानागन कॅम्पसमधून:

आतापर्यंत आम्ही हे निर्धारित केले नव्हते की ही गती कशा प्रकारे कार्यान्वित होते किंवा गतिमान होते. हे सर्व आहे कारण प्रकाशाद्वारे वाहून नेण्याचे प्रमाण फारच कमी आहे आणि आपल्याकडे ही समस्या सोडविण्यासाठी पुरेसे उपकरणे नाहीत.

या क्षणी मनुष्याकडे एखाद्या वस्तूला टक्कर देताना थेट प्रकाशाद्वारे प्राप्त केलेले उत्तेजन मोजण्यासाठी आवश्यक तंत्रज्ञान नसते

तांत्रिक पातळीवर आमच्याकडे हा आवेग मोजण्यासाठी आवश्यक तंत्रज्ञान नाही, म्हणून भौतिकशास्त्रज्ञ आणि अभियंता यांच्या कार्यसंघाने असे डिव्हाइस तयार करण्याचा निर्णय घेतला ज्याने असे केले फोटोंद्वारे दिलेले रेडिएशन मोजण्यासाठी आरशाचा वापर. आरश्यावर लेसर डाळींची शूटिंग करण्याची कल्पना आहे जेणेकरून ते त्याच्या पृष्ठभागावर फिरणार्‍या लवचिक लाटांची मालिका परत करेल आणि ध्वनीविषयक सेन्सरच्या मालिकेद्वारे त्यांना शोधले जाईल.

च्या शब्दांनुसार केनेथ चाऊ:

आम्ही थेट फोटॉनची गती मोजू शकत नाही, म्हणून आरशात त्याचा परिणाम शोधण्याचा आमचा दृष्टीकोन होता. 'ऐकत आहे'त्यातून गेलेल्या लवचिक लाटा. आम्ही त्या लाटाची वैशिष्ट्ये प्रकाश गतीमध्येच राहणा the्या गतीकडे परत शोधू शकलो, जे अंतर्भागात परिभाषित करते आणि साहित्यात प्रकाश गती कशी असते हे मॉडेलचे दरवाजे उघडते.

या संशोधनातर्फे पुरविल्या जाणा .्या अनेक शक्यता असूनही अजून बरीच कामे बाकी आहेत

याक्षणी केलेली तपासणी आपल्याला किती दूर नेईल हे निश्चितपणे ठाऊक असण्यासाठी अद्याप बरेच काम बाकी आहे, तथापि, त्यामध्ये काम करणा people्या लोकांच्या मते, याचा उपयोग केला जाऊ शकतो सौर सेल तंत्रज्ञान सुधारित करा, अंतराळ यानासाठी मोटारविना प्रॉपल्शनची एक पद्धत जी वाराऐवजी पालवरील सूर्याच्या किरणोत्सर्गामुळे दबाव आणू शकेल.

दुसरीकडे, ज्या गोष्टीवर प्रकाश पडतो त्यावरील प्रकाश आपल्यास मदत करू शकतो हे निश्चितपणे जाणून घेतल्यास चांगले ऑप्टिकल चिमटी तयार करा, अविश्वसनीयपणे लहान कण अडकविण्यासाठी आणि हाताळण्यासाठी आज वापरली जाणारी एक पद्धत. या तंत्राने हाताळले गेलेल्या आकाराची कल्पना मिळविण्यासाठी आपण सांगू की आम्ही एकाच अणूच्या तराजूबद्दल बोलत आहोत.

मते केनेथ चाऊ:

आम्ही अद्याप तेथे नाही, परंतु या कामाचा शोध एक महत्त्वाचा टप्पा आहे आणि तो पुढे आपल्याला कोठे घेऊन जातो हे पाहून मी उत्साही आहे.