Om ons een beetje in context te plaatsen, voordat ik in detail ga, wil ik het hebben over het Voyager 1, letterlijk het object gemaakt door de mens die erin is geslaagd om het verst in de geschiedenis te reizen. We hebben het letterlijk over een sonde die zich vandaag op een punt bevindt 21.000 miljoen kilometer weg van de aarde, wat betekent dat dit apparaat is buiten zelfs het zonnestelsel.
Als u wat meer in detail gaat over de kenmerken van het project, vertel u dat dan werd in 1977 in de ruimte gelanceerd als onderdeel van een van die glorieuze en, vandaag, reeds oude missies van de NASA Het idee dat bestond na de oprichting van Voyager 1 was niets anders dan dat van erin slagen om de grenzen van het zonnestelsel te lokaliseren en te bestuderen, hetzelfde dat in 2014 werd ontdekt dat hij erin geslaagd was te reizen buiten de markeringsgrenzen van de heliosfeer, een regio die verder reikt dan Pluto.
Volgens de specificaties waarmee Voyager 1 destijds werd gebouwd, hebben we het over een artefact dat is uitgerust met een plutonium batterij wat dat theoretisch betekent moet blijven werken tot 2025, waarna het stopt met het verzenden van gegevens. Als detail was het toentertijd begiftigd met gouden schijven die geluiden en beelden van het leven op aarde bevatten, zoals verwacht, zodat ze, in het geval dat het werd gevangen of onderschept door een soort leven, konden zien dat er intelligent leven was op aarde.
Voyager 1 was de missie van NASA, waar het bureau op het idee kwam om de buitenste regionen van het zonnestelsel te bestuderen
Een van de negatieve punten van de missie vinden we het in de hoedanigheid die wetenschappers en ingenieurs met betrekking tot het project tot nu toe hadden om contact op te nemen en te kunnen communiceren met Voyager 1, hoe verder de sonde reisde, de noodzaak om te werken met veel krachtigere en efficiëntere apparatuur om contact op te nemen daarmee werd het steeds noodzakelijker. Dit probleem leidde er letterlijk toe dat praktisch sinds 1980 konden de vier secundaire thrusters niet worden geactiveerd, in het bijzonder degenen die verantwoordelijk zijn voor trajectcorrectie. Na al die tijd, zoals gerapporteerd door NASA zelf, hun ingenieurs zijn erin geslaagd deze te activeren en bovendien hebben ze kunnen verifiëren dat ze perfect werken.
Deze actie werd afgelopen dinsdag uitgevoerd, op welk moment het signaal naar de ruimtesonde werd gelanceerd vanaf NASA. Stel je voor wat er door de hoofden zou kunnen gaan van alle verantwoordelijken die aan dit historische project werken terwijl ze wachtten op niets minder dan 19 uren en 35 minuten totdat dat bericht de sonde bereikte en andere 19 uren en 35 minuten totdat het mogelijk was om het verificatiebericht te onderscheppen dat door de sonde werd verzonden en dat bevestigde de stuwraketten waren geactiveerd in pulsen van 10 milliseconden.
Dankzij de activering van de trajectcorrectie-thrusters kan Voyager 1 nog 2-3 jaar blijven reizen
Zoals aangegeven Todd kapper, een van de ingenieurs die nog steeds aan dit NASA-project werkt, was dat moment echt spannend voor zowel hem als al zijn collega's sinds jaren geleden, De Voyager 1 vertrouwt letterlijk op zijn primaire stuwraketten voor een juiste oriëntatie en dus in staat zijn om te blijven communiceren met de aarde. Na al die jaren hebben deze motoren, zoals logisch en te verwachten, aan efficiëntie ingeboet.
Dankzij de activering van de baancorrectie-thrusters, die zijn al meer dan 37 jaar niet gebruikt, met name net toen de sonde Saturnus bereikte, zal hij krijgen verleng de levensduur van Voyager 1 met twee tot drie jaar voordat zijn thermo-elektrische radio-isotopengeneratoren eindelijk niet langer genoeg stroom kunnen genereren om de sonde zijn ruimtemissie voort te zetten.
Meer informatie: Ars Technica