Aardbevingen zijn een van de belangrijkste natuurrampen die de meeste doden veroorzaken. Helaas is dit soort fenomeen worden niet vaak ruim van tevoren voorspeld zodat het getroffen gebied snel kan worden geëvacueerd. Om op een andere manier te proberen het aantal seismografen uit te breiden dat dit soort rampen helpt voorspellen, heeft Stanford University sensoren ontwikkeld die zijn gekoppeld aan glasvezelnetwerken, zodat een breed netwerk van seismografen ontstaat in al die gebieden waar glasvezel beschikbaar is. , om te allen tijde te weten wat er in de aarde gebeurt.
Boorplatforms maken gebruik van een soortgelijk systeem om elk type trillingen te detecteren die niet alleen van invloed kunnen zijn op de put die ze graven, maar ook op de integriteit van het hele platform. Door zijn aard, glasvezel is erg gevoelig voor trillingen, dus elke variatie in de staat of trilling veroorzaakt een variatie die kan worden geregistreerd om erachter te komen wat de reden is geweest dat het signaal heeft onderbroken of vervormd en om het probleem op te lossen.
In september 2016 installeerde Stanford University een glasvezelnetwerk van bijna 5 kilometer, dat is uitgerust met sensoren die elk type beweging kunnen detecteren, hoe klein ook. Sindsdien, volgens de universiteit, heeft bewezen een meer dan efficiënte manier te zijn bij het interpreteren van elk type beweging van de aarde heeft het tot op heden in feite 800 verschillende gebeurtenissen kunnen registreren. Dit experiment slaagde er zelfs in om de aardbeving met een kracht van 8,2 op de schaal van Richter te detecteren die Mexico begin september trof, ondanks een afstand van meer dan 3.000 kilometer, maar het was natuurlijk te laat om het alarmsignaal te geven.