Waarom gaat onze batterijtechnologie niet vooruit?

Er zijn veel accessoires en technologie die we dagelijks gebruiken die op de een of andere manier een batterij gebruiken om te functioneren, een ietwat gevoelige kwestie aangezien we bijvoorbeeld elk jaar zien hoe telefoon- of computerbedrijven bijvoorbeeld steeds krachtiger en sneller lanceren smartphones of laptops, bijna verdubbeling van de gegevensverwerkingssnelheid van de vorige versie, met schermen met een definitie die al lang niet meer zichtbaar is voor het menselijk oog ... de batterijen ervan zijn nog steeds de negatieve noot omdat ze, in plaats van steeds meer autonomie te bieden, het tegenovergestelde doen, juist omdat deze vorderingen veel meer stroom nodig hebben om te functioneren, zodat we uiteindelijk en in plaats van een laptop altijd een desktop hebben.

Ik herinner me nog hoe ik met het idee van de eerste elektrische voertuigen een van degenen was die daarover nadacht «Ja nu', De auto-industrie was geïnteresseerd in het aanbieden van elektrische voertuigen, iets waardoor batterijfabrikanten echt voertuigen zouden ontwikkelen die op zijn minst homologeren autonomies die sterk lijken op die van huidige auto's, verbeteringen die uiteindelijk alle technologische elementen van onze dag zouden bereiken. Nogmaals en hoewel de verbeteringen beetje bij beetje komen, is de overgang zo traag dat het wanhopig wordt, voertuigen die een actieradius van 40 km goedkeuren, smartphones die de nacht doorbrengen aangesloten op de oplader (in het beste geval), smartwatches die laatste met autonomie van 5 of 6 uur (geen werkdag) ...

We zijn in die zin zo ver gegaan dat ik me nog herinner hoe in 2012 de Agentschap voor geavanceerde energieonderzoekprojecten (ARPA-E), opgericht door de Amerikaanse regering in 2009, na jaren van onderzoek, kondigde met veel tamtam een ​​conferentie aan waar ze een nieuwe batterijcel die de huidige lading van de batterijen kan verdubbelen waardoor elk elektrisch voertuig bijvoorbeeld in staat is om van Washington naar New York te reizen zonder op te laden. Dat was de revolutie die slechts een paar maanden later General Motors patenteerde de technologie en tekende een overeenkomst om de ontwikkeling ervan te financieren, waardoor het recht wordt verkregen om de resultaten van de uitvinding te gebruiken.

Op dit punt leek het er ongetwijfeld op dat deze nieuwe technologie zeker een revolutie teweeg zou brengen in onze dagelijkse praktijk, niets is minder van de realiteit, toen General Motors de plannen kreeg om dit type batterijen commercieel te gaan produceren, konden de ingenieurs de resultaten niet reproduceren. verkregen door de ARPA-E, slechts een jaar na ondertekening van de overeenkomst werd het verbroken, de bereikte batterij was slechts het resultaat van toevalis het grote probleem en misschien wel de moeilijkste muur om te overwinnen juist dat elk element dat wordt gewijzigd of toegevoegd aan een batterij verbeteringen kan opleveren, maar het is niet bekend of de onvoorziene gebeurtenissen veel groter kunnen zijn dan de geproduceerde verbetering.

Al het geld dat in de ontwikkeling van deze batterijen werd geïnvesteerd, had in ieder geval een resultaat waar we vandaag van kunnen genieten, ze zijn erin geslaagd om veel lichtere en kleinere batterijen te maken, een voorschot dat eindelijk het licht zag na de inval van bedrijven zoals Tesla Motors o Panasonic als medewerkers in ARPA-E-onderzoek. Dit was mogelijk, vooral dankzij Tesla, dat destijds, in plaats van iets compleet nieuws, direct inzet op het verbeteren van de fabricage- en engineeringprocessen. Van zijn kant had Panasonic de leiding over het verbeteren en aanpassen van de chemie van materialen om een ​​grotere capaciteit te bereiken.

Persoonlijk en bij wijze van conclusie, Denk ik dat er opnieuw te veel tijd en geld is verspild met het wedden op volledig nieuwe technologieën waarbij een te gebruiken batterij zou stoppen met precies dit te zijn. Velen zijn de startups die wedden op materialen die zo exotisch en veelbelovend zijn als grafeen of nanodots, en beloven een revolutie teweeg te brengen in de markt, iets dat heel goed is, aangezien het beetje bij beetje lijkt dat dit soort materialen een toekomst heeft, hoewel, zoals Tesla en Panasonic zijn laten zien, zou een zeer belangrijke stap zijn om de limiet in de huidige productieprocessen te bereiken, dat wil zeggen, om niet gek te worden door de ontdekking van nieuwe materialen, terwijl we met de huidige, om verschillende redenen, er niet in zijn geslaagd om ze te verleggen tot op de limiet.