Για να μας τοποθετήσετε λίγο στο πλαίσιο, πριν αναφερθώ σε λεπτομέρειες, θα ήθελα να μιλήσω για το Voyager 1, κυριολεκτικά το αντικείμενο που έκανε ο άνθρωπος που κατάφερε να ταξιδέψει το πιο μακρινό σε όλη την ιστορία. Μιλάμε κυριολεκτικά για έναν ανιχνευτή που σήμερα βρίσκεται σε ένα σημείο που βρίσκεται περίπου 21.000 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τη Γη, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή η συσκευή είναι έξω ακόμη και από το ηλιακό σύστημα.
Πηγαίνοντας σε λίγο περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τα χαρακτηριστικά του έργου, πείτε το κυκλοφόρησε στο διάστημα το 1977 ως μέρος μιας από αυτές τις ένδοξες και, σήμερα, ήδη παλιές αποστολές του NASA. Η ιδέα που υπήρχε μετά τη δημιουργία του Voyager 1 δεν ήταν άλλη από αυτή του καταφέρνει να εντοπίσει και να μελετήσει τα όρια του ηλιακού συστήματος, όπως και το 2014, ανακαλύφθηκε ότι κατάφερε να ταξιδέψει έξω από τα όρια σήμανσης της ηλιόσφαιρας, μια περιοχή που εκτείνεται πέρα από τον Πλούτωνα.
Λαμβάνοντας υπόψη τις προδιαγραφές με τις οποίες κατασκευάστηκε το Voyager 1 εκείνη τη στιγμή, μιλάμε για ένα τεχνούργημα εξοπλισμένο με ένα μπαταρία πλουτωνίου που σημαίνει ότι θεωρητικά θα πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί μέχρι το 2025, σε ποιο σημείο θα σταματήσει να στέλνει δεδομένα. Ως λεπτομέρεια, εκείνη τη στιγμή εφοδιάστηκε με χρυσούς δίσκους που περιείχαν ήχους και εικόνες της ζωής στη Γη, όπως αναμενόταν, έτσι ώστε, σε περίπτωση που καταγράφηκε ή παρεμποδίστηκε από κάποιο είδος ζωής, αυτοί θα μπορούσαν να δουν ότι υπήρχε έξυπνη ζωή στη γη.
Το Voyager 1 ήταν η αποστολή που δημιούργησε η NASA, όπου η υπηρεσία βρήκε την ιδέα της μελέτης των εξωτερικών σημείων του ηλιακού συστήματος
Ένα από τα αρνητικά σημεία της αποστολής το βρίσκουμε με την ιδιότητα που οι επιστήμονες και οι μηχανικοί που σχετίζονται με το έργο είχαν μέχρι τώρα να επικοινωνήσουν και να είναι σε θέση να επικοινωνήσουν με το Voyager 1, όσο περισσότερο ο εξερευνητής διανύθηκε, η ανάγκη να συνεργαστεί με πολύ πιο ισχυρό και αποδοτικό εξοπλισμό με αυτό έγινε όλο και πιο απαραίτητο. Αυτό το πρόβλημα οδήγησε κυριολεκτικά στο γεγονός ότι πρακτικά από το 1980 οι τέσσερις δευτερεύοντες προωθητές του δεν μπορούσαν να ενεργοποιηθούν, ειδικά εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για τη διόρθωση τροχιάς. Μετά από τόσο καιρό, όπως ανέφερε η ίδια η NASA, οι μηχανικοί τους κατάφεραν να τα ενεργοποιήσουν και, επιπλέον, μπόρεσαν να επαληθεύσουν ότι λειτουργούν τέλεια.
Αυτή η ενέργεια πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τρίτη, οπότε το σήμα προς τον διαστημικό ανιχνευτή ξεκίνησε από τη NASA. Φανταστείτε τι θα μπορούσε να περάσει από τους επικεφαλής όλων των υπευθύνων που εργάζονται σε αυτό το ιστορικό έργο ενώ περίμεναν τίποτα λιγότερο από 19 ώρες και 35 λεπτά μέχρι να φτάσει αυτό το μήνυμα στον ανιχνευτή και άλλα 19 ώρες και 35 λεπτά μέχρι να ήταν δυνατή η αναχαίτιση του μηνύματος επαλήθευσης που στάλθηκε από τον ανιχνευτή που το επιβεβαίωσε οι προωθητές είχαν ενεργοποιηθεί σε παλμούς 10 χιλιοστών του δευτερολέπτου.
Χάρη στην ενεργοποίηση των προωθητών διόρθωσης τροχιάς, το Voyager 1 θα μπορεί να συνεχίσει να ταξιδεύει για άλλα 2-3 χρόνια
Οπως αναφερεται Todd κουρέας, ένας από τους μηχανικούς που εξακολουθεί να εργάζεται σε αυτό το έργο της NASA, εκείνη τη στιγμή ήταν πραγματικά συναρπαστική για τον ίδιο και για όλους τους συναδέλφους του από, πριν από χρόνια, Το Voyager 1 βασίζεται κυριολεκτικά στους κύριους προωθητές του για σωστό προσανατολισμό και έτσι μπορείτε να συνεχίσετε να επικοινωνείτε με τη Γη. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, αυτοί οι κινητήρες έχουν χάσει την απόδοση.
Χάρη στην ενεργοποίηση των προωθητών διόρθωσης τροχιάς, η οποία δεν έχουν χρησιμοποιηθεί για περισσότερα από 37 χρόνια, ειδικά όταν ο ανιχνευτής έφτασε στον Κρόνο, θα φτάσει παρατείνει τη ζωή του Voyager 1 κατά δύο έως τρία χρόνια πριν οι θερμοηλεκτρικές ραδιοϊσότοπες γεννήτριες δεν είναι πλέον σε θέση να παράγουν αρκετή ισχύ ώστε ο ανιχνευτής να συνεχίσει τη διαστημική του αποστολή.
Περισσότερες πληροφορίες: Ars Technica