Από την ανακάλυψη της ύπαρξης του TRAPPIST-1 Πολλές ήταν οι ειδήσεις που μας έχουν φτάσει για την πιθανότητα να υπάρξει κάποια μορφή ζωής σε αυτήν, λόγω της μορφολογίας της, αν και, λίγο μετά, όλες αυτές οι ενδείξεις, για να τις καλέσουμε με κάποιο τρόπο, έχουν σταδιακά εμφανιστεί οι οποίες είναι είτε δεν είναι αρκετά αλήθεια ή, μετά από διαφορετικές έρευνες, έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορούν να δοθούν.
Ωστόσο, σήμερα θέλω να σας πω για μια νέα ανακάλυψη που μπορεί να είναι υπέροχη είδηση. Σύμφωνα με διαφορετικούς μελετητές και ειδικούς ερευνητές, προφανώς αυτό το ηλιακό σύστημα βρίσκεται τουλάχιστον 39 έτη φωτός από τη Γη, περιέχει όχι μόνο πλανήτες που βρίσκονται σε εκείνη την περιοχή όπου η ζωή μπορεί να υπάρχει και να έχει νερό, αλλά τώρα μόλις ανακαλύφθηκε ότι, προφανώς, ένας από αυτούς τους πλανήτες έχει μεταλλικό πυρήνα, μια θεμελιώδη απαίτηση για την ύπαρξη ζωής.
Το TRAPPIST-1 περιέχει έναν πλανήτη με πυκνό πυρήνα, ένα χαρακτηριστικό που είναι απαραίτητο για να μπορεί να φιλοξενήσει τη ζωή
Μεταξύ των λίγων που γνωρίζουμε σήμερα για το TRAPPIST-1, σας λέμε ότι μιλάμε για έναν καφέ νάνο τύπου M, ένα αστέρι που θα ήταν λιγότερο φωτεινό από τον ήλιο μας και ότι, λόγω αυτού, η κατοικήσιμη ζώνη του είναι πολύ πιο κοντά αυτό. Σύμφωνα με ορισμένους εμπειρογνώμονες, προφανώς το γεγονός ότι αυτή η ζώνη ζωής είναι τόσο κοντά στον ήλιο προκαλεί πολλά προβλήματα ώστε η ζωή να μπορεί να υπάρχει όπως είναι σύζευξη παλίρροιας, ένα αποτέλεσμα που καθιστά τις περιόδους περιστροφής και μετάφρασης ισοδύναμες, που σημαίνει ότι και οι δύο πλευρές του πλανήτη εκτίθενται μόνιμα σε αυτόν τον ήλιο. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα έχει να κάνει με την εγγύτητα καθενός από αυτούς τους πλανήτες με τον δικό του ήλιο και τον θερμοκρασίες επιφάνειας.
Ακριβώς λόγω αυτών των προβλημάτων, μεταξύ άλλων, οι ερευνητές που εργάζονται στη μελέτη και τη σύνθεση του TRAPPIST-1 αποφάσισαν να επικεντρωθούν σε αυτά που πιστεύουν ότι είναι οι δύο πλανήτες που προσφέρουν το μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, το TRAPPIST-1d και το TRAPPIST-1e. Μέχρι σήμερα, όλες οι μελέτες που διεξάγονται σε αυτούς τους πλανήτες στοχεύουν στο να είναι σε θέση μάθετε αν ένας από αυτούς τους δύο πλανήτες έχει μαγνητόσφαιρα αρκετά ισχυρό ώστε να μπορεί να χρησιμεύσει ως προστατευτική ασπίδα έναντι της ακτινοβολίας που εκπέμπεται από το αστέρι που περιστρέφεται και, για αυτό, πρέπει να έχουν πυκνό πυρήνα.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας έρευνας που πραγματοποιήθηκε στους προαναφερθέντες πλανήτες, μια ομάδα αστρονόμων στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια μόλις διαπίστωσε ότι το TRAPPIST-1e έχει πυκνό πυρήνα πιθανότατα αποτελείται από μεταλλικό υλικό πολύ παρόμοιο, επομένως, με τον πυρήνα της Γης. Αυτός ο πυρήνας θα ήταν ο κινητήρας μιας ισχυρής μαγνητόσφαιρας που θα προστατεύει την επιφάνεια του TRAPPIST-1e από τις ηλιακές εκλάμψεις που εκπέμπονται από το αστέρι σε τροχιά.
Πώς μπορούν οι αστρονόμοι να γνωρίζουν με βεβαιότητα εάν ένας εξωπλανήτης έχει έναν πυρήνα σιδήρου σαν τη Γη σε απόσταση 39 ετών φωτός;
Για αυτό θα ήθελα να αναφέρω τα λόγια των αστρονόμων Gabrielle Englemenn-Swiss y Ο Ντέιβιντ κλωτσούσε:
Αν γνωρίζετε με ακρίβεια τη μάζα και την ακτίνα ενός πλανήτη, όπως συμβαίνει με το σύστημα TRAPPIST-1, μπορείτε να συγκρίνετε αυτά τα δεδομένα με θεωρητικά μοντέλα εσωτερικής δομής. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα μοντέλα γενικά αποτελούνται από τέσσερα πιθανά στρώματα: έναν πυρήνα σιδήρου, έναν πυριτικό μανδύα, ένα στρώμα νερού και έναν ελαφρύ πτητικό φάκελο. Η Γη έχει μόνο τα δύο πρώτα, η ατμόσφαιρά της δεν συμβάλλει σημαντικά στη μάζα ή την ακτίνα. Με άλλα λόγια, έχουμε τέσσερα άγνωστα και μόνο δύο γνωστές μεταβλητές. Κατ 'αρχήν, είναι ένα άλυτο πρόβλημα.
Αντ 'αυτού επιλέγουμε έναν άλλο τρόπο για τον υπολογισμό. Ξεκινάμε από το γεγονός ότι δεδομένης της μάζας και της ακτίνας, δεν μπορεί να υπάρχουν μοντέλα με πυρήνες μικρότερους από το Χ που εξηγούν την παρατηρούμενη μάζα και ακτίνα. Ο πυρήνας μπορεί να είναι μεγαλύτερος από το Χ, αλλά τουλάχιστον πρέπει να είναι Χ, καθώς κανένα θεωρητικό μοντέλο δεν μπορεί να το εξηγήσει διαφορετικά. Αυτή η μεταβλητή X αντιστοιχεί σε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε το κλάσμα της κεντρικής ελάχιστης ακτίνας. Παίζουμε λοιπόν το ίδιο παιχνίδι για να μάθουμε το μέγιστο όριο.