Odkąd pierwsze gwoździe były używane do spawania złamanych kości, świat zaczął się robotyzować, a robot humanizował. Robot, protezy bioniczne, inżynieria genetyczna, sztuczne życie i wirtualne środowiska, w których awatary symulują człowieka. „Ciało jest polem bitwy” - stwierdziła w 1989 roku niemiecka artystka Barbara Kruger.
Jego słowa potwierdza kreatywny Fredrik Hjelmqvist, prezes sztokholmskiej firmy kulturalnej Pause Ljud & Bild, który postanowił zostać chodzącym gramofonem. „To nie jest tylko strategia reklamowa. Chcemy pokazać, że tworząc systemy dźwiękowe dostosowane do użytkownika, wszystko jest możliwe ”- mówi Henrik Adenskog, prawa ręka Hjelmqvista.
Hjelmqvist połknął sporą pigułkę zawierającą najmniejszy na świecie bezprzewodowy odtwarzacz muzyczny, GutPod, z Wi-Fi, odbiornikiem radia FM, malutkimi wzmacniaczami i sześcioma miniaturowymi bateriami guzikowymi.
Jeśli jesteś na ulicy z Hjelmqvist, masz możliwość słuchania muzyki płynącej z pępka, dzięki połączeniu ze Spotify.
Hjelmqvist nie planuje produkować urządzenia seryjnie, ale kto chce kupić egzemplarz, może go zamówić i otrzymać po trzech lub czterech tygodniach za 12.000 XNUMX euro.
Jeśli Human Jukebox (www.thehumanjukebox.se) oscyluje między projektem artystycznym a reklamowym, to propozycja Irakijczyka z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, Wafaa Bilal, sytuuje się w problemie społecznym. Aby wykonać nową instalację Trzeci I (www.3rdi.me), trzecie oko lub trzecie ja, Bilal, profesor Uniwersytetu Nowojorskiego, ma wszczepioną minikamerę za głową.
Od 15 grudnia kamera ta będzie transmitować wszystko, co dzieje się za plecami artysty, rejestrując co minutę obraz, który będzie wyświetlany w czasie rzeczywistym na wystawie Nieopowiedziane, powtórzone, zorganizowane przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej Doha w Katarze. «Trzeci I rodzi refleksję nad niedostępnością czasu i trudnością uchwycenia pamięci i doświadczenia. Chcieliśmy wszczepić kamerę w czoło, ale ze względu na kontrowersje dotyczące prawa do prywatności uczniów, woleliśmy umieścić ją na karku ”, wyjaśnia Mahdis Keshavarz, rzecznik nauczyciela, który dochodzi do siebie po okres pooperacyjny.
Kamera na głowie to klasyk science fiction i kultowych filmów pokrojuŚmierć na żywo, Bertranda Taverniera, gdzie wszczepiono go w oczy. Na arenie komercyjnej badacz William Gerwin, finansowany przez firmę Kodak, opracowuje prototyp mikro-kamery, którą można umieścić na głowie bez interwencji chirurgicznej.
Bilal, który stał się znany ze swoich kontrowersyjnych interaktywnych instalacji, posunął się tak daleko, że samosegregował się w galerii FlatFile w Chicago, by na miesiąc stać się ludzkim celem dostępnym dla publiczności, która może strzelać do niego kulami paintballowymi osobiście lub przez Internet. Nie jest jedynym, ani pierwszym, który odważył się osadzić w swoim ciele interfejsy technologiczne.
Brazylijczyk Eduardo Kac jest pionierem sztuki elektronicznej i eksperymentów nad połączeniem człowieka i maszyny. W 1997 roku Kac wszczepił cielęciu chip pamięci, z rodzaju używanego do identyfikacji zwierząt; Od tego czasu pozostaje w jego ciele i oprócz noszenia w sobie informacji niebiologicznych zachęca do refleksji nad znaczeniem pamięci i prywatności.
Najbardziej odważnym był urodzony w Australii artysta Stelarc, prekursor konwergencji między biologią i technologią, który przez całą swoją karierę eksperymentował z różnymi protezami mechanicznymi i implantami bionicznymi.
Kilka lat temu artysta zintegrował trzecie mechaniczne ramię ze swoim ciałem, a ostatnio miał wszczepione trzecie ucho w jedno ramię, wyrosłe z jego własnych komórek, aby uniknąć problemów z odrzuceniem. To ucho ma właściwości, które w niedalekiej przyszłości pozwolą na używanie go jako terminala bezprzewodowego i, na przykład, odbieranie połączeń telefonicznych poprzez zbliżenie ramienia do głowy. Debata jest obsługiwana.