Niewątpliwie jedną z planet, która z jakiegoś powodu historycznie najbardziej przykuwała naszą uwagę, była Jowisz. Jak na pewno pamiętacie i aby poznać znacznie lepiej, jaka jest dziś największa planeta w całym Układzie Słonecznym w 2011 roku NASA wystrzelił sondę w kosmos Juno, który dotarł na planetę dopiero w 2016 roku.
Po pięciu latach przeprawy i podróży ponad 3.000 milionów kilometrów w końcu sonda zaczęła wykonywać całą pracę, do której została zaprojektowana. Przygoda, w której po tylu latach byliśmy w stanie znacznie głębiej zrozumieć wszystko, co planeta taka jak Jowisz może ukryć, aby ustalić swoje pochodzenie, a zwłaszcza ewolucję, którą przeżyła przez tyle tysięcy lat.
Po ponad dwóch latach zbierania danych Juno oferuje nam bardziej realistyczny obraz Jowisza
Wchodząc nieco bardziej szczegółowo w misję powierzoną Junonie, należy podkreślić, że w pierwszej kolejności została ona orbita polarna planety, który z kolei jest zanurzony w kilku niebezpiecznych pasach promieniowania emitowanych przez planetę. Mimo to należy uznać, że sonda kosmiczna zdołała osiągnąć różne kamienie milowe, które naznaczyły naszą wiedzę o Jowiszu.
Wśród odkryć dokonanych przez Juno, które dziś znajdują się w domenie publicznej, należy na przykład zauważyć, że sonda była odpowiedzialna za ujawnienie istnienia ogromne pole magnetyczne, znacznie większe niż myśleliśmy lub sprawili, że było to możliwe przelecieć nad Wielką Czerwoną Plamą planety. Po całym tym czasie NASA właśnie ujawniła cztery nowe badania, które przedstawiają nam wcześniej niepublikowane szczegóły dotyczące wciąż nieznanej planety.
Dzięki Juno potwierdzono gęstość Jowisza
Jedną z niewiadomych, która najbardziej niepokoiła wszystkich naukowców, było dosłownie wiedzieć, czy plik Wnętrze planety było równie dynamiczne, jak jej zewnętrzna część. Jak z pewnością wiesz, jedną z cech charakterystycznych największej planety w Układzie Słonecznym jest to, że jej powierzchnia składa się z szeregu gazowych pasm, które naprzemiennie mają jasny i ciemny odcień, poruszając się w przeciwnych kierunkach z prędkością przekraczającą 100 metrów. na sekundę.
Przy tej okazji chodzi o to, aby wiedzieć, co znajduje się tuż poniżej tych pasm gazowych, czyli co dzieje się wewnątrz planety. Po wielu miesiącach wyczerpujących badań, w których eksperci skupili się na analizie pola grawitacyjnego, strumieni atmosferycznych, składu wewnętrznego i cyklonów polarnych, wydaje się, że stwierdzono, iż Jowisz to ogromna wirująca kula, której zmiany w polu grawitacyjnym wynikają z tego, że wewnętrzna gęstość planety jest zmienna. Ta cecha może wynikać z interakcji przepływów atmosferycznych, które przepływają przez jego powierzchnię i które również zmieniają się między różnymi regionami.
Pod tą gazową powierzchnią zewnętrzną znajduje się płynne wnętrze Jowisza
W innych pracach naukowcy z NASA pracowali nad odkryciem, jak głębokie są te przepływy powietrza. Na podstawie ujawnionych wyników wydaje się, że mówimy o pliku głębokość 3.000 kilometrów, to samo, gdzie znajduje się około 1% całej masy planety. Im głębsze są te przepływy, tym więcej mają masy i tym większy wpływ mają na pole grawitacyjne planety. To odkrycie przyczyniło się do tego, że naukowcy byli w stanie określić głębokość, na jakiej znajdowały się prądy powietrzne, a także zakres i kształt pasm, które przedstawia planeta.
Wreszcie ostatnia praca, która ujrzała światło, opowiada o cyklonach polarnych, które w tym czasie zwróciły uwagę naukowców ze względu na przedstawione przez nich wielokątne wzory. Po przeprowadzonych badaniach osoby odpowiedzialne za jego rozwój podkreślają, że za pokrywą chmur znajduje się płynna planeta złożona z gazowej powierzchni zewnętrznej złożonej z wodoru i helu o płynne wnętrze o bardzo wysokiej temperaturze i ciśnieniu.