Od odkrycia istnienia domeny PUŁAPAK-1 Dotarło do nas wiele wiadomości o możliwości istnienia w nim jakiejś formy życia ze względu na jej morfologię, chociaż wkrótce potem wszystkie te wskazania, aby je w jakiś sposób nazwać, stopniowo okazały się, że albo nie są wystarczająco pewne lub po różnych badaniach wykazano, że nie mogą wystąpić.
Mimo to dzisiaj chcę wam opowiedzieć o nowym odkryciu, które może być świetną wiadomością. Według różnych uczonych i badaczy ekspertów, najwyraźniej ten układ słoneczny położone nie mniej niż 39 lat świetlnych od Ziemizawiera nie tylko planety znajdujące się na tym obszarze, na którym może istnieć życie i mieć wodę, ale właśnie odkryto, że najwyraźniej jedna z tych planet ma metaliczny rdzeń, podstawowy warunek istnienia życia.
TRAPPIST-1 zawiera planetę z gęstym jądrem, cechą, która jest niezbędna, aby móc gościć życie
Wśród niewielu, które dzisiaj wiemy o TRAPPIST-1, powiedzmy, że mówimy o brązowym karle typu M, gwieździe, która byłaby mniej świecąca niż nasze Słońce i że z tego powodu jej strefa nadająca się do zamieszkania jest znacznie bliżej to. Według niektórych ekspertów najwyraźniej fakt, że ta strefa życia jest tak blisko słońca, powoduje pojawienie się kilku problemów, aby życie mogło istnieć takie, jakie jest. sprzęganie pływowy, efekt, który wyrównuje okresy rotacji i translacji, co oznacza, że obie strony planety są stale wystawione na działanie tego słońca. Kolejny duży problem wiąże się z bliskością każdej z tych planet z własnym słońcem i własnym temperatury powierzchni.
Właśnie z powodu tych problemów, między innymi, naukowcy pracujący nad badaniem i składem TRAPPIST-1 postanowili skupić się na tym, jak uważają, że są to dwie planety o najdłuższej oczekiwanej długości życia, TRAPPIST-1d i TRAPPIST-1e. Do tej pory wszystkie badania, które są przeprowadzane na tych planetach, mają na celu umożliwienie dowiedz się, czy któraś z tych dwóch planet ma magnetosferę wystarczająco silny, aby służyć jako tarcza ochronna przed promieniowaniem emitowanym przez gwiazdę, którą orbitują, a do tego muszą mieć gęsty rdzeń.
Podczas ostatnich badań przeprowadzonych na wyżej wymienionych planetach, grupa astronomów z Columbia University właśnie ustaliła, że TRAPPIST-1e ma gęsty rdzeń prawdopodobnie składa się z materiału metalicznego bardzo podobnego do jądra Ziemi. Ten rdzeń byłby silnikiem potężnej magnetosfery, która chroniłaby powierzchnię TRAPPIST-1e przed rozbłyskami słonecznymi emitowanymi przez gwiazdę, którą orbituje.
Skąd astronomowie mogą wiedzieć na pewno, czy egzoplaneta ma żelazne jądro, takie jak Ziemia, oddalone o 39 lat świetlnych?
W tym celu chciałbym wspomnieć o słowach astronomów Gabrielle Englemenn-Szwajcaria y David kipping:
Jeśli bardzo dokładnie znasz masę i promień planety, tak jak ma to miejsce w przypadku systemu TRAPPIST-1, możesz porównać te dane z teoretycznymi modelami struktury wewnętrznej. Problem polega na tym, że modele te zazwyczaj składają się z czterech możliwych warstw: żelaznego rdzenia, płaszcza krzemianowego, warstwy wody i lekkiej lotnej powłoki. Ziemia ma tylko pierwsze dwa, jej atmosfera nie wpływa znacząco na masę ani promień. Innymi słowy, mamy cztery niewiadome i tylko dwie znane zmienne. W zasadzie jest to problem nierozwiązywalny.
Zamiast tego zdecydowaliśmy się na inny sposób obliczenia. Zaczynamy od tego, że biorąc pod uwagę masę i promień, nie może istnieć modele z jądrami mniejszymi niż X, które wyjaśniają obserwowaną masę i promień. Jądro może być większe niż X, ale przynajmniej musi być X, ponieważ żaden model teoretyczny nie może tego inaczej wyjaśnić. Ta zmienna X odpowiada temu, co moglibyśmy nazwać ułamkiem środkowego minimalnego promienia. Więc gramy w tę samą grę, aby poznać maksymalny limit.